Σελίδες

Η Θεοπούλα δίνει μαθήματα ανθρωπιάς!

Συγκλονιστική η συγκεκριμενη σκηνή από τη γνωστή σε όλους μας ελληνική σειρά που έσπασε τα ταμεία σε τηλεθέαση "Παρα Πέντε". Η Θεοπούλα δίνει μαθήματα ανθρωπιάς... 

Η σκηνή διαδραματίζεται στο νοσοκομείο, όπου η Γαρυφαλλιά βρίσκεται στο χειρουργείο και οι γιατροί δίνουν μάχη να την κρατήσουν στη ζωή, και ταυτόχρονα να σώσουν το μωρό της. 



Ο γιατρός βγαίνει από το χειρουργείο και ανακοινώνει τα ευχάριστα νέα με ένα αίσθημα ανακούφισης. Η Γαρυφαλλιά σώθηκε! Όταν όμως ο Βασίλης ρωτάει το γιατρό τι έγινε με το παιδί, αυτός αμήχανος σκύβει προς το πάτωμα και αναφέρει ότι η Γαρυφαλλιά είχε υποστεί εσωτερική αιμορραγία, γεγονός που μπορεί να έχει κάποιες επιπτώσεις στην υγεία του παιδιού. Ο ίδιος ο γιατρός αντί να σταθεί στο γεγονός ότι το παιδί σώθηκε και θα ζήσει, σταματά στο γεγονός ότι μπορεί να μην περπατήσει ή να μην μιλήσει ποτέ. 
Κι αφού επικρατεί σιωπή και όλοι φαίνονται ταραγμένοι, ο σπουδασμένος γιατρός, άνθρωποι με πτυχία, λογικοί άνθρωποι . . . η αντίδραση έρχεται από την "τρελλή" Θεοπούλα: "Ε και τι πειράζει;" 

Και στ' αλήθεια, ποίος μπορεί να μου πει; Ε και τι πειράζει; Τι πειράζει αν περπατήσει ή όχι, αν μιλήσει ή όχι, αν είναι σαν τ' άλλα ή όχι; Κοριτσάκι δεν είπαν; Ε κοριτσάκι είναι! Τι πιο χαρούμενη είδηση; Αντί να δεις το τι δεν είναι και τι δεν θα γίνει να δεις αυτό που ήρθε και που θα μείνει! Τελικά όλοι χρειαζόμαστε μαθήματα από "τρελλούς", αφού αυτοί ξέρουν καλύτερα να κοιτάνε τον άλλον και να σταματάνε στο τι έχουν απέναντι τους κι όχι στο τι δεν έχουν! 

DVD με κινούμενα σχέδια βοηθάει παιδιά με Αυτισμό να αναγνωρίζουν συναισθήματα!

Μια πρωτοποριακή μέθοδος εφαρμόζεται στην Αγγλία από το 2007, η οποία βοηθάει παιδιά με αυτισμό να αναγνωρίζουν συναισθήματα μέσα από DVD κινουμένων σχεδίων.
Η μέθοδος χρησιμοποιεί κινούμενα σχέδια, τα οποία μαθαίνουν στα παιδιά τις εκφράσεις του ανθρώπινου προσώπου. Ενήλικες και παιδιά με αυτισμό πολλές φορές αγωνίζονται να καταλάβουν και να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα και να κοιτάξουν άλλους στα μάτια.
Η σειρά των DVD με κινούμενα σχέδια με ονομασία "The Transporters" μεταχειρίζεται αυτή την αδυναμία όσων έχουν αυτισμό, με το να τοποθετήσε ανθρώπινα πρόσωπα σε φιγούρες των οχημάτων που εμφανίζονται. 
Ο καθηγητής Simon Baron-Cohen είναι διευθυντής του Autism Research Centre στο πανεπιστήμιο του Cambridge και αναφέρει: "Πρέπει κάπως να βρούμε ένα τρόπο να κάνουμε τα παιδιά με αυτισμό να ξεπεράσουν το φόβο τους να κοιτάζουν στο πρόσωπο τους συνανθρώπους τους έτσι ώστε να αρχίσουν να μαθαίνουν απο πού ξεκινούν οι εκφράσεις. Είναι ένας τρόπος να τα προσελκύσουμε στο να "διαβάζουν" το πρόσωπο."
Στην έρευνα ζητήθηκε από μια ομάδα παιδιών να το παρακολουθεί για 30 ημέρες 15 λεπτά ανά μέρα και πράγματι, όπως παρατήρησαν οι γιατροί η επικοινωνία τους στην συνέχεια είχε βελτιωθεί. Μετά από αυτό, η έρευνα γενικεύτηκε σε 30.000 οικογένειες στην Αγγλία με τους γονείς να αναφέρουν στο τέλος της έρευνας: "ήταν σαν να άνοιξε ένας διακόπτης στη συμπεριφορά του παιδιού τους". 
Ο καθηγητής Baron-Cohen αναφέρει ότι στο τέλος της περιόδου των 4 εβδομάδων όπου διεξάγη η έρευνα παρατηρήθηκε 52% βελτίωση στην ικανότητα των παιδιών να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα. 
Τα DVD δημιουργήθηκαν για λογαριασμό του Υπουργείου Πολιτισμού Μέσων Ενημέρωσης και Αθλητισμού και δίδονται τώρα σε 30.000 οικογένειες με αυτιστικά παιδιά στην ηλικία των 2 εώς και 8 ετών. 
Δυστυχώς, στην Ελλάδα και στην Κύπρο κάνουμε πλήρη μεσάνυχτα γι αυτά τα θέματα κι όχι μόνο δεν πραγματοποιούνται τέτοιες έρευνες, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μεταφράσει τουλάχιστο τη συγκεκριμένη σειρά. 

Μπορείτε να βρείτε εδώ το πρώτο επεισόδιο της σειράς:

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε το συγκεκριμένο άρθρο που αναφέρεται στην έρευνα στα αγγλικά εδώ:

Τέλος, μπορείτε να δείτε την έρευνα του Autism Research Centre στο πανεπιστήμιο του Cambridge εδώ:

Αφού ν' αλλάξω δεν μπορώ . . .



Αφού ν'αλλάξω δεν μπορώ

Μου αρέσει που σε βλέπω να κοιτάς απελπισμένος
και μ'απόγνωση στα μάτια,
να φωνάζεις πως δεν ξέρεις τι να κάμεις πια μαζί μου.

Πότε-πότε με κοιτάζεις στα λοξά μα και στα ίσια
και φωνάζεις κάποια ώρα.

Μα ποτέ δεν καταφέρνεις να γλυτώσεις από μένα.

Τι μπορώ όμως να κάμω,αφού δεν μπορώ ν'αλλάξω?

Τούτος είμαι κι άμα θέλεις
να μαντέψεις κάποιους λόγους που σε κάνω να λυπάσαι,
βρες γιατί σε βασανίχω κι αποφάσισε να βάλεις
κάθε τέχνη κι εξυπνάδα,
το μυστήριο να λύσεις, να γλυτώσεις από μένα.

Μου αρέσει να σε βλέπω ν'αγωνίζεσαι με πάθος
να μου βρείς κάτι να κάμνω.

Μα αλήθεια,ποιος σου είπε πως μ'αρέσει αυτό που βρίσκεις
και που θέλεις να το κάμνω?

Και γιατί τα'χεις μαζί μου επειδή αλλάζω θέση
ξαφνικά,χωρίς αιτία?

Δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί απλά δεν το γνωρίζω.

Γι'αυτό ασ'τις ερωτήσεις.

Μη ρωτάς γιατί δεν μένω σε μια θέση που με βάζεις.

Θα ευχόμουν να το ξέρω.

Μη φωνάζεις πως αφήνω τη δουλειά μου μες τη μέση.

Φταις εσύ γι'αυτό το πράγμα,
που δεν ρώτησες αν θέλω κι αν μ'αρέσει να το κάμω.

Σου υποσχέθηκα καθόλου?

Κι αν σου έδωσα το λόγο κι αν υπόσχεση μου πήρες
σου'πα εγω να με πιστέψεις?

Άσε με πια, βαρέθηκα!

Άσε με να ησυχάσω και στο κόσμο μου να μείνω.

Γιατί σε πνίγει ο θυμός κι αγχώνεσαι για μένα,
πως τάχα ενδιαφέρομαι και φαίνομαι να δείχνω πως
προτιμώ ταυτόχρονα να'χω πολλά μπροστά μου?

Άκου λοιπόν μια και καλή και μάθε για πάντα,
πως έτσι γεννήθηκα και πάντα έτσι θα'μαι.

Άσε με πια, κουράστηκα ν'κούω φωνές σου
Τι? Τι θέλεις να μου πεις?

Πως δεν έχεις το φταίξιμο για όλα που συμβαίνουν?

Τότε ποιανού το φταίξιμο?

Ώρα να μου πεις πως φταίω'γω που τριγυρν'ολη μέρα
και νιώθω να'μαι μόνος.

Εσύ και η μητέρα μου συνάχεια μου λέτε,
πως είμ'εγώ το πρόβλημα.

Δεν αντέχω, δεν μπορώ την τόση σας μουρμούρα
και δεν μπορώ να είμ'εγώ πάντοτε η αιτία.

Και μη μου λες πω δεν κάμνω αυτό που εσύ με προστάζεις
και που ζητάς από εμέ να κάμω με το ζόρι.

Και μην ρίχνεις το φταίξιμο στους ώμους τουσ δικούς μου,
λες κι εισ'εσύ αλάνθαστος και μέγας ευεργέτης.

Έτσι με έμαθες εσύ κι αυτά μονάχα κάμνω στη τάξη,
στο διάλειμμα, στο δρόμο και στο σπίτι.

Αυτά που πήρα από σε κι αυτά που μ'έχεις μάθει
αυτά μου έρχονται στο νου κι αυτά θέλς να κάμνω.

Ε! Και τι σε νοιάζει δηλαδή, αν την ουρά της γάτας
την τράβαγα με δύναμη χωρίσ κανένα λόγο?

Κι αν τσίμπησα το σκύλο μου και το πουλί μαδούσα,
εσέ γιατί σε πείραξε? Γιατί να σ'ενοχήσει?

Αφού όλα τα άλλα τα παιδιά δεν παίζουνε μαζί μου,
και μένω πάντα μοναχός,χωρίς καμιά παρέα!

Λένε πως δεν με θέλουνε να παίζω στην ομάδα,
γιατί σαν πάιζουμε μαζί, τα παρατώ στη μέση
και χάνουν εξαιτίας μου τη νίκη στο παιγνίδι.

Ουφ! Βαρέθηκα να μου μιλάς και να με κατσαδιάζεις!

Άσε με πια ήσυχο!

Τα μάτια μου κουράστηκαν και τα βαραίνει η νύστα.

Νυστάζω! Καληνύχτα.


(Να ευχαριστήσω τη φίλη Nikolettaki που μοιράστηκε το πιο πάνω ποίημα μαζί μας... Διαβάστε το προσεκτικά και αν μπορέσετε να καταλάβετε τι κρύβει πίσω απ' τις λέξεις θα δείτε ότι πρόκειτε για ένα αριστούργημα!)

Αναπηρία: Μύθοι και Στερεότυπα!

Δυστυχώς υπάρχουν μύθοι και στερεότυπα που ακόμη και στις μέρες μας αμφισβητούν την κανονικότητα της αναπηρίας και των ίδιων των ανθρώπων με αναπηρίες. Πολλοί μελετητές, έχουν ασχοληθεί και έχουν καταγράψει την κοινωνική μυθολογία που αναπτύχθηκε σε βάρος της αξιοπρέπειας και της κοινωνικότητας των ανθρώπων με αναπηρίες. 
Σύμφωνα με τους κατά καιρούς μελετητές, η μύθοι και τα στερεότυπα που αναπτύχθηκαν είναι τα εξής: 
  • Το άτομο με αναπηρία είναι είτε άρρωστο, είτε έχει κάποιο πρόβλημα.
Η αναπηρία αποτελεί φυσικό μέρος της ανθρώπινης ιστορίας και δεν είναι συνώνυμο της ασθένειας. Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν διαφορετικούς βαθμούς αναγκών. Κάποιες φορές ασθενούν, μα αυτές οι φορές δεν είναι περισσότερες από τις φορές που ασθενούν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Η λανθασμένη εντύπωση της αναπηρίας ως ασθένεια, το μόνο που εξυπηρετεί είναι την άρνηση των διαφορετικών ανθρωπίνων αναγκών.
  • Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν χαμηλή ποιότητα ζωής.
Το στερεότυπο αυτό αποθαρρύνει τις κοινωνικές συναναστροφές και την ανάπτυξη των ώριμων αννθρωπίνων σχέσεων. Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν τις ίδιες ακριβώς ανάγκες με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η αναπηρογογέννηση οφείλεται στην ίδια την κοινωνία, με την οικοδόμηση απροσπέλαστων σχολείων, κτιρίων, θεάτρων, κατοικιών, μέσων μαζικής μεταφοράς, κ.ο.κ.
  • Οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι πεφωτισμένοι, ηρωικοί και θαρραλέοι, επειδή μπορούν και ζουν με την αναπηρία τους.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια καθήκοντα με τους υπόλοιπους ανθρώπους, και μπορούν να αντεπεξέλθουν εξίσου καλά στην εργασία, στις εμπορικές τους συναλλαγές, στις αθλητικές τους δραστηριότητες και στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Η προσπέλαση στα κτίρια, η διαθεσιμότητα επαγγελματιών βοηθών, η προσπελασιμότητα των μέσων μαζικής μεταφοράς και των κοινόχρηστων χώρων, η ίση μεταχείριση από το σύστημα υγείας και τα ασφαλιστικά ταμεία τους καθιστά ικανούς να αναπτύσσουν δραστηριότητες όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι.
  • Οι άνθρωποι με αναπηρίες πρέπει να μένουν σε ιδρύματα ή σε άσυλα, επειδή μπορεί να βλάψουν τον εαυτό τους.
Ο μύθος αυτός έχει κατασκευαστεί από κάθε είδος φιλανθρώπους κι επαγγελματίες, που στηρίζουν την επαγγελματική τους ύπαρξη στα ιδρύματα, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Δημιουργήθηκε από όλους αυτούς που συντηρούνται οικονομικά από το σύστημα ιδρυματικής περίθαλψης. Η αλήθεια όμως είναι, ότι, ακόμη και ο ιάνθρωποι με πολύ σοβαρές και πολλαπλές αναπηρίες, μπορούν να ζουν ανεξάρτητοι στην κοινότητα και να αναπτύσσουν οικονομικές και κοινωνικές δρατηριότητες αντίστοιχες με αυτές των υπόλοιπων ανθρώπων. Το μόνο που χρειάζεται είναι προσπελασιμότητα των μεταφορών, των κοινόχρηστων χώρων, υπηρεσίες βοήθειας στο σπίτι από επαγγελματίες βοηθούς και νομοθεσία που να διέπεται από τις αρχές της ίσης μεταχείρισης.

Οι πιο πάνω αντιληψεις είναι δυστυχώς ακόμη άγνωστες στην Ελλάδα και κατ' επέκταση και στην Κύπρο. Οι ελάχιστοι διαχειριστές φορέων ΑΜΕΑ που έχουν πρόσβαση στα ξένα περιοδικά, αποφεύγουν να γνωστοποιήσουν αυτές τις αντιλήψεις, ίσως γιατί όσο περισσότερο οι Έλληνες με αναπηρίες αποκτούν έλεγχο στη ζωή τους, τόσο λιγότερο έχουν ανάγκη από "προστάτες", "ευαισθητοποιημένους" και "αναπηροπατέρες". Ο σκοταδισμός και η αμάθεια βολεύει πολλούς! Όσο περισσότερο οι άνθρωποι με αναπηρίες διατελούν εν αγνοία, τόσο πιο ευκολα κηδεμονεύονται και τόσο περισσότεροι επωφελούνται από τη διαχείριση των αναγκών τους. Όσο περισσότερο αποκτούν τον έλεγχο στη ζωή τους, τόσο λιγότερος χώρος υπάρχει για κηδεμόνες.