Σελίδες

Αφού ν' αλλάξω δεν μπορώ . . .



Αφού ν'αλλάξω δεν μπορώ

Μου αρέσει που σε βλέπω να κοιτάς απελπισμένος
και μ'απόγνωση στα μάτια,
να φωνάζεις πως δεν ξέρεις τι να κάμεις πια μαζί μου.

Πότε-πότε με κοιτάζεις στα λοξά μα και στα ίσια
και φωνάζεις κάποια ώρα.

Μα ποτέ δεν καταφέρνεις να γλυτώσεις από μένα.

Τι μπορώ όμως να κάμω,αφού δεν μπορώ ν'αλλάξω?

Τούτος είμαι κι άμα θέλεις
να μαντέψεις κάποιους λόγους που σε κάνω να λυπάσαι,
βρες γιατί σε βασανίχω κι αποφάσισε να βάλεις
κάθε τέχνη κι εξυπνάδα,
το μυστήριο να λύσεις, να γλυτώσεις από μένα.

Μου αρέσει να σε βλέπω ν'αγωνίζεσαι με πάθος
να μου βρείς κάτι να κάμνω.

Μα αλήθεια,ποιος σου είπε πως μ'αρέσει αυτό που βρίσκεις
και που θέλεις να το κάμνω?

Και γιατί τα'χεις μαζί μου επειδή αλλάζω θέση
ξαφνικά,χωρίς αιτία?

Δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί απλά δεν το γνωρίζω.

Γι'αυτό ασ'τις ερωτήσεις.

Μη ρωτάς γιατί δεν μένω σε μια θέση που με βάζεις.

Θα ευχόμουν να το ξέρω.

Μη φωνάζεις πως αφήνω τη δουλειά μου μες τη μέση.

Φταις εσύ γι'αυτό το πράγμα,
που δεν ρώτησες αν θέλω κι αν μ'αρέσει να το κάμω.

Σου υποσχέθηκα καθόλου?

Κι αν σου έδωσα το λόγο κι αν υπόσχεση μου πήρες
σου'πα εγω να με πιστέψεις?

Άσε με πια, βαρέθηκα!

Άσε με να ησυχάσω και στο κόσμο μου να μείνω.

Γιατί σε πνίγει ο θυμός κι αγχώνεσαι για μένα,
πως τάχα ενδιαφέρομαι και φαίνομαι να δείχνω πως
προτιμώ ταυτόχρονα να'χω πολλά μπροστά μου?

Άκου λοιπόν μια και καλή και μάθε για πάντα,
πως έτσι γεννήθηκα και πάντα έτσι θα'μαι.

Άσε με πια, κουράστηκα ν'κούω φωνές σου
Τι? Τι θέλεις να μου πεις?

Πως δεν έχεις το φταίξιμο για όλα που συμβαίνουν?

Τότε ποιανού το φταίξιμο?

Ώρα να μου πεις πως φταίω'γω που τριγυρν'ολη μέρα
και νιώθω να'μαι μόνος.

Εσύ και η μητέρα μου συνάχεια μου λέτε,
πως είμ'εγώ το πρόβλημα.

Δεν αντέχω, δεν μπορώ την τόση σας μουρμούρα
και δεν μπορώ να είμ'εγώ πάντοτε η αιτία.

Και μη μου λες πω δεν κάμνω αυτό που εσύ με προστάζεις
και που ζητάς από εμέ να κάμω με το ζόρι.

Και μην ρίχνεις το φταίξιμο στους ώμους τουσ δικούς μου,
λες κι εισ'εσύ αλάνθαστος και μέγας ευεργέτης.

Έτσι με έμαθες εσύ κι αυτά μονάχα κάμνω στη τάξη,
στο διάλειμμα, στο δρόμο και στο σπίτι.

Αυτά που πήρα από σε κι αυτά που μ'έχεις μάθει
αυτά μου έρχονται στο νου κι αυτά θέλς να κάμνω.

Ε! Και τι σε νοιάζει δηλαδή, αν την ουρά της γάτας
την τράβαγα με δύναμη χωρίσ κανένα λόγο?

Κι αν τσίμπησα το σκύλο μου και το πουλί μαδούσα,
εσέ γιατί σε πείραξε? Γιατί να σ'ενοχήσει?

Αφού όλα τα άλλα τα παιδιά δεν παίζουνε μαζί μου,
και μένω πάντα μοναχός,χωρίς καμιά παρέα!

Λένε πως δεν με θέλουνε να παίζω στην ομάδα,
γιατί σαν πάιζουμε μαζί, τα παρατώ στη μέση
και χάνουν εξαιτίας μου τη νίκη στο παιγνίδι.

Ουφ! Βαρέθηκα να μου μιλάς και να με κατσαδιάζεις!

Άσε με πια ήσυχο!

Τα μάτια μου κουράστηκαν και τα βαραίνει η νύστα.

Νυστάζω! Καληνύχτα.


(Να ευχαριστήσω τη φίλη Nikolettaki που μοιράστηκε το πιο πάνω ποίημα μαζί μας... Διαβάστε το προσεκτικά και αν μπορέσετε να καταλάβετε τι κρύβει πίσω απ' τις λέξεις θα δείτε ότι πρόκειτε για ένα αριστούργημα!)

1 σχόλιο: